मी माझ्या भारतीय बहिणींकडून काय शिकलो आहे מה למדתי מאחיותיי ההודיות What I have learnt from my Indian sisters

(English and Hebrew after Marathi)

मी शिकले आहे की माझ्या आयुष्यात मला जे काही देण्यात आले ते एक विशेषाधिकार आहे. मी घेतलेल्या गोष्टी इतर स्त्रियांना अजिबात मान्य नाहीत:

विचार करणे, आश्चर्य करणे, प्रवास करणे, निष्कर्ष काढणे, शिकणे, निवडणे, स्वतंत्र असणे, भीती न बाळगणे, धाडस करणे, स्वतःची काळजी कशी घ्यावी हे जाणून घेणे, एकटे असणे.

आणि जे मला दिले नाही तेच मी जे जन्मले ते नैसर्गिक आहे:

प्रेम, आनंद, हसणे, दु:ख, अश्रू, थकवा, भूक, आजारपण, आरोग्य, शहाणपण, निरीक्षण, कुतूहल.

मी हे शिकले आहे की, एखाद्या व्यक्तीचे सर्वोत्कृष्ट गुण म्हणजे उदारता. जवळजवळ काहीही नसले तरीही आपल्याकडे जे काही आहे तेवढे सामायिक करा.

 

मी हे शिकले आहे की प्रेम अनेक प्रकारे व्यक्त केले जाऊ शकते. मुलाचा जन्म होण्याच्या क्षणापासून - आई त्याच्या भविष्याबद्दल विचार करते. तिला नेहमीच त्यांना जवळ करावे अशी इच्छा असते - परंतु त्याचे भविष्य चांगलं होण्यासाठी कोणत्याही किंमतीची किंमत मोजन्यासाठी तयार असते. आणि ती नेहमीच त्यांच्या बद्दल विचार करते, आणि त्याची काळजी घेते, आणि त्याची काळजी करते, ती नेहमीच त्याचा विचार करते, त्यांनी काही खाल्लं आहे का, झोपी गेला असेल का, ते आनंदी आहेत का.

ज्यांना आपण प्रेम करतो ते आपल्या हृदयात धारण करतात. प्रेम महत्वाचे आहे. त्याची अभिव्यक्ती नाही, त्याची पावती नाही. प्रेम स्वतःच एक शक्ती आहे - प्रेरक शक्ती, प्रत्यक्ष कृती कारण्याची शक्ती, वाढवण्याची शक्ती, संगोपन करणारी शक्ती, सुरू ठेवण्याची आणि न थांबविण्याची शक्ती.

प्रेम म्हणजे सकाळी उठण्याची शक्ती, झाडू मारणे, धुणे, साबण लावणे, घासणे, खंगाळणे, सोलणे, चिरणे, ठेसणे, रचणे, जाळ लावणे, तळणे, हलवणे, शिजविणे, चाळणे, मळने, लाटणे, भाजणे, ओतणे, गाळणे, गरम करणे, धुलाई करणे, वाळत घालणे, इस्त्री करणे, घड्या घालणे, चालणे, पेरणे, रोपण करणे, खुरपणे, खत घालणे, काढणी करणे, कापणी करणे, बांधणे, वाहणे, पसरविणे, हलविणे, वेगवेगेळे करणे... आणि त्याच वेळी गाणे, आनंद घेणे, स्मित करणे, काळजी घेणे, काळजी करणे, आठवणे. आणि अशाच प्रकारे, पुन्हा, दिवसेंदिवस, हंगामानंतर हंगाम, वर्षानुवर्षे. मातृत्व आणि शेती एकमेकांना विणली. गर्भाशयाचे फळ आणि पृथ्वीची फळ.

वैयक्तिक सुपीकता जी कापून-काढली जाते, परंतु मातीची सुपीकता वाहते.

למדתי, שכל מה שניתן לי בחיי הוא פריבילגיה. הדברים אותם אני לוקחת כמובן מאליו, אינם מובנים כלל לנשים אחרות:

לחשוב, להרהר, לטייל, להסיק מסקנות, ללמוד, לבחור, להיות עצמאית, לא לפחד, להעיז, לדעת לטפל בעצמי, להיות לבד.

ומה שלא ניתן לי, מה שנולדתי איתו, טבעי הוא:

אהבה, שמחה, צחוק, עצב, בכי, עייפות, רעב, חולי, בריאות, תבונה, התבוננות, סקרנות.

למדתי, שהמידה הטובה ביותר היא נדיבות. לחלוק, מה שיש, כמה שיש, גם כשכמעט אין.

למדתי, שלאהבה ביטויים רבים. מהרגע בו ילד נולד – חושבת אימו על עתידו. היא תמיד רוצה אותו קרוב אליה – אך תשלם כל מחיר למען יהא עתידו טוב. ותמיד תחשוב עליו, ותדאג לו, ותתהה האם טוב לו, האם אכל, האם ישן, האם שׂמַח.

מי שאנחנו אוהבות נמצא/ת בליבנו. האהבה חשובה. לא הביטוי שלה, לא ההכרה בה. האהבה עצמה היא הכח – הכח המניע, הכח המוציא לפועל, הכח המצמח, הכח המטפח. הכח להמשיך ולא לעצור.

אהבה היא הכח לקום בבוקר, לטאטאט, לשטוף, לסבן, לקרצף, לרחוץ, לקלוף, לקצוץ, לכתוש, לערוֹם, להבעיר, לטגן, לערבב, לבשל, לנפות, ללוש, לרדד, לאפות, למזוג, לסנן, לחמם, לכבס, לתלות, לגהץ, לקפל, לצעוד, לזרוע, לטעת, לנכש, לדשן, לקטוף, לקצור, לצרור, לסחוב, לפרוש, לנער, לברוֹר... ותוך כדי לשיר, לשמוח, לחייך, לדאוג, לזכור. וחוזר חלילה. יום אחר יום, עונה אחר עונה, שנה אחר שנה. אִמהוּת וחקלאוּת שזורות זו בזו. פרי בטן ופרי האדמה.

הפריון האישי נחתך ונלקח, אך פריון האדמה שופע.

I have learnt that, everything that was given to me in my life is a privilege. The things I take for granted, are not granted at all to other women:

To think, to wonder, to travel, to conclude, to learn, to choose, to be independent, not to fear, to dare, to know how to take care of myself, to be alone.

And what was not given to me, what I was born with, is natural:

Love, joy, laugh, sadness, tears, tiredness, hunger, sickness, health, wisdom, observation, curiosity.

I have learnt that, a person’s best attribute is generosity. To share, whatever one has, as much as one has, even if there is almost nothing. 

I have learnt that love can be expressed in many ways. From the moment a child is born – thinks his mother about his future. She always wants him close to her – but would pay any price for his future to be good. And she will always think about him, and care about him, and worry about him, and wonder if he is well, if he ate, if he slept, if he is happy.

Those whom we love are held in our heart. The love is important. Not its expression, not its acknowledgement. Love itself is the power – the motivating power, the carrying-out power, the growing power, the nurturing power. the power to continue and not to stop.

Love is the power to get-up in the morning, to sweep, to wash, to soap, to scrub, to rinse, to peel, to chop, to crush, to pile, to set-fire, to fry, to stir, to cook, to sift, to knead, to roll, to bake, to pour, to sieve, to heat, to launder, to hang, to iron, to fold, to walk, to sow, to plant, to weed, to fertilize, to reap, to harvest, to bind, to carry, to spread, to shake, to sort… and at the same time to sing, to joy, to smile, to care, to worry, to remember. And so on, again, day after day, season after season, year after year. Motherhood and agriculture weaved in each other. Fruit of the womb and fruit of the earth.

The personal fertility that was cut-off and taken-away, but the fertility of the soil flows.